The Transmission of Abyssinian Heritage to the Arabian Peninsula by the Muslim Emigrants

Document Type : Research Paper

Authors

1 Assistant Professor, Department of History and Civilization of Islamic Nations, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran

2 History and Civilization of Islamic Nations, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran.

10.22081/hiq.2023.60812.2170

Abstract

Abyssinia, an ancient land in East Africa with a civilization spanning over two millennia, was the first refuge of a group of the Prophet’s Companions. Before Islam had firmly spread in Arabia, it was introduced to Abyssinia during the first migration, marking a turning point in the history of Islam’s expansion. Yet, a question rarely examined is whether the emigrants, upon their return to the Hejaz, brought back elements of Abyssinian heritage, customs, and practices. This study has examined the existing reports using a descriptive-analytical method. In the event of the Hijrah, a number of Muslims migrated to Abyssinia at the command of the Prophet (PBUH) to be under the protection of the Negus. Abyssinia was not an unknown land for the Arabs, and they had traveled there for trade before Islam. The Muslims who migrated to Abyssinia lived in Abyssinia until the seventh year of the Hijrah, that is, for 15 years, and due to their long stay, they were naturally influenced by the social environment there. As a result, after returning, they brought part of the cultural and social heritage of this land to the Arabian Peninsula. The most important of these legacies were: a dowry of four thousand dirhams. During the time of the Prophet Muhammad (PBUH), the dowry for women was twelve and a half ounces, equivalent
to approximately five thousand dirhams or five hundred dinars, and some followed his tradition. During the time of the Rightly Guided Caliphs, most Muslims followed the tradition of the Prophet Muhammad (PBUH). During the Umayyad period, the dowry was often four thousand dirhams, and some caliphs also placed great emphasis on this amount of dowry. Regarding the origin of this amount, sources state that the Prophet Muhammad (PBUH) sent a messenger to Negus to request marriage with Umm Habiba, one of the women who had immigrated to Abyssinia. Negus set a dowry of four thousand dirhams or four hundred dinars for Umm Habiba. This became a tradition, especially during the Umayyad period, because Umm Habiba was the sister of Muawiyah, the founder of the Umayyad dynasty. It seems that this led them to set the amount of Umm Habiba's dowry as a standard for all Muslim women in order to raise the status of Muawiyah's family and his sister among Muslims. The covered coffin is the second legacy that was transferred from Abyssinia to the Islamic society. The coffin was common among the Arabs before Islam, but its covered form was a tradition derived from Abyssinian culture that became popular in the early Islamic period and during the death of Hazrat Fatima (PBUH). The narration related to the coffin has been narrated in different forms in the sources. Although there are differences in the narrators and even for whom the first covered coffin was made, all sources agree that Asma bent Umays first taught using such coffin according to what she learned from the burial ceremonies of the Abyssinians. It is narrated that Hazrat Fatima (PBUH) said to Asma bint Umays: How disgusting are the coffins that are made for women; because in them a covering is thrown over the body and the body of the deceased is visible to the people. Asma asked for fresh pieces of wood and smoothed them and tied them tightly together, and then she threw a cloth over them. Upon seeing that coffin, Hazrat Fatima (PBUH) said: What a beautiful coffin in which it is not clear whether the deceased one is a man or a woman. Hazrat Fatima (PBUH) asked him to make such a coffin for her too. Since most sources also refer to the making of the first coffin for Hazrat Fatima (PBUH), it can be concluded that the first coffin in the Abyssinian style was related to the coffin of Hazrat Fatima (PBUH). The third legacy that was transferred to the Islamic community by the Abyssinian immigrants was some herbal medicines. For example, when the Messenger of God (PBUH) was sick and physically weak, they rubbed a herbal concoction into his mouth. The concoction was made from a mixture of several herbal medicines having been learned by Asmaa, daughter of Umays, from the land of Abyssinia.

Keywords

Main Subjects

References

ابن اثیر، على بن محمد (1371). تاریخ بزرگ اسلام و ایران. ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلى. تهران: مؤسسه مطبوعاتى علمى، ج7، 1، 21، 24-25.
ابن بابویه، محمد بن على‏ (1367). ترجمه من لایحضره الفقیه‏. ترجمه علی‌اکبر غفارى و محمدجواد غفاری و صدر بلاغى. تهران: صدوق‏، ج‏5.
ابن بابویه، محمد بن على‏ (۱۴۱۳ق). من لایحضره الفقیه‏. تصحیح علی‌اکبر غفاری. قم: دفتر انتشارات اسلامى، وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‏، ج3.
ابن بابویه، محمد بن على‏ (بی‌تا). الخصال. ترجمه یعقوب جعفرى. قم: نسیم کوثر، ج‏2.
ابن بابویه، محمد بن على‏ (بی‌تا). علل الشرائع. ترجمه: محمدجواد ذهنى. تهرانى، قم: انتشارات مؤمنین‏، ج1.
ابن حیون، نعمان بن محمد‏ (1385). دعائم الاسلام. تصحیح آصف فیضى. مؤسسة آل البیت(ع)، ج1.
ابن سعد، محمد بن سعد (1374). طبقات. ترجمه محمود مهدوى دامغانى. تهران: انتشارات فرهنگ و اندیشه، ج1،4،8.
ابن کثیر دمشقى، اسماعیل بن عمر (1407ق). البدایة و النهایة. بیروت: دارالفکر، ج6.
ابن منظور، محمد بن مکرم (1414ق). لسان العرب. بیروت: دار صادر، ج14.
ابن هشام، عبدالملک (1375). زندگانی محمد پیامبر اسلام. ترجمه سید هاشم رسولی. تهران: انتشارات کتابچی، ج1-2.
ابن هشام، عبدالملک (1995م). السیرة النبویة. تحقیق: مصطفى السقا و ابراهیم الأبیارى و عبدالحفیظ شلبى. بیروت: دار المعرفة.
اربلى، على بن عیسى‏ (بی‌تا). کشف الغمة. ترجمه و شرح علی بن حسن زواره‏اى‏؛ تصحیح ابراهیم میانجى‏. تهران: انتشارات اسلام، ج2.
امیری، منوچهر (1353). فرهنگ داروها و واژه‌نامه‌های دشوار. تهران: بنیاد فرهنگ ایران.
برقى، احمد بن محمد (۱۳۷۱ق). المحاسن. تصحیح سید جلال‌الدین محدث ارموی. قم: دارالکتب الاسلامیة، ج2.
بلاذرى، احمد بن یحیى (بی‌تا). فتوح البلدان. ترجمه محمد توکل. تهران: نقره.
بلوکباشی، علی (۱۳۸۵). تابوت. در: دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی. زیر نظر سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. تهران: مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، ج14، ص179-181.
بیهقى، احمد بن حسین (1361). دلائل النبوة. ترجمه محمود مهدوى دامغانى. تهران: انتشارات علمى و فرهنگى، ج2.
ترمذی، محمدبن عیسی (1383). شمائل النبی. ترجمه محمود مهدوی دامغانی. تهران: نی.
ثقفی، ابرهیم بن محمد (1373). الغارات. ترجمه عزیزالله عطاردی. تهران: انتشارات عطارد.
جریس، غیثان علی (1413ق). تطور العلاقات السیاسیه و التجاریه بین الحبشه و بلاد النوبه و بین الحجاز فی صدر الاسلام. جامعة الامام محمد بن سعود الاسلامیة، شماره 8.
جمیل، محمدبن فارس (بی‌تا). مهاجرت به حبشه. ترجمه علیرضا ذکاوتی. قم: اعتماد.
حاکم نیشابوری، محمدبن عبدالله (1420ق). المستدرک علی الصحیحین. بیروت: المکتب العصریه، ج3.
حسنی، سید هاشم (1370). سیره المصطفی. ترجمه حمید ترقی جاه. تهران: حکمت‏، ج1.
حلبی، علی بن برهان‌الدین (1427ق). انسان العیون فی سیره الامین المامون المعروف به بالسیره الحلبیه. بیروت: المکتبه الاسلامیه، ج2.
دهخدا، علی‌اکبر (1377). لغت‌نامه. زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدی. تهران: موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
ذهبى، محمدبن احمد (1413ق). تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمرى. بیروت: دار الکتاب العربى، ج10، 1.
ربعی، محمدبن عبدالله (1410ق). تاریخ مولد العلماء و وفیاتهم. تحقیق عبدالله أحمد سلیمان الحمد. الریاض: دار العاصمة، ج1.
رمضانی، اعظم؛ صفری فروشانی، نعمت‌الله (1397). بررسی و تحلیل مهریه دختران پیامبر اکرم. تاریخ و فرهنگ و تمدن اسلامی، شماره 32، ص73-102.
زرگری‌نژاد، غلامحسین (1386). تاریخ تحلیلی اسلام از بعثت تا غیبت. تهران: سمت.
زیدان، جرجی (1394). تاریخ و تمدن اسلام. ترجمه علی جواهر کلام. تهران: امیرکبیر.
صابری همدانی، احمد (1380). محمد(ص) و زمامداران (پیرامون نامه‌های پیامبر اسلام به زمامداران). تهران: موسسه فرهنگی شاکر.
صالحى شامى، محمد بن یوسف (1414ق). سبل الهدى و الرشاد فى سیرة خیر العباد. تصحیح عادل احمد عبدالموجود و على محمد معوض. بیروت: دار الکتب العلمیة، ج7، 12.
طبرسی، فضل بن حسن (بی‌تا). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تصحیح سید هاشم رسولی محلاتی و سید فضل‌الله یزدی طباطبائی، بیروت: دارالمعرفة، ج2.
طبری، محمد بن جریر (1375). تاریخ طبرى. ترجمه ابوالقاسم پاینده. تهران: اساطیر، ج 1، 3-4.
طوسى، محمدبن حسن (1407ق). تهذیب الأحکام.‏ تصحیح حسن الموسوى‏ خرسان. تهران: دار الکتب الاسلامیه، ج1.
عسقلانی، احمدبن على (بی‌تا). فتح الباری. بیروت: دارالمعرفه، ج8.
قمی، علی بن ابراهیم (1404ق). تفسیر القمی. تحقیق سید طیب موسوی جزائری. قم: دار الکتاب.
کتانی، عبدالحی (1384). نظام اداری مسلمانان در صدر اسلام. ترجمه علیرضا ذکاوتی قراگزلو. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
کلینی، محمد بن یعقوب (۱۳۸۸ق). الکافی. تصحیح علی‌اکبر غفاری. دار الکتب الاسلامیه، ج5.
گردیزی، عبدالحی (1363). تاریخ گردیزی. تهران: دنیای کتاب.
لاهوتی، بهزاد (۱۳۸۷). حبشه. در: دانشنامه جهان اسلام. زیر نظر غلامعلی حداد عادل. تهران: بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، ج۱۲، ص۵۱۴-۵۱۸.
مجلسی، محمدباقر (۱۳۹۳). بحار الانوار الجامعه لدرر اخبار الائمة الاطهار. تهران: الاسلامیه، ج43، 78.
مسعودی، علی بن حسین (بی‌تا). التنبیه و الاشراف. تصحیح عبدالله اسماعیل صاوی. قاهره: دار الصاوی.
مسکویه، ابوعلی (1376). تجارب الامم. ترجمه علی نقی منزوی. تهران: توس.
معین، محمد (1381). فرهنگ فارسی. تهران: آدنا، کتاب راه نو، ج1-2.
مقدسى، مطهربن طاهر (1374). آفرینش و تاریخ. ترجمه محمدرضا شفیعى کدکنى. تهران: آگه، ج2.
مقریزی، احمدبن علی (1420ق). امتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و المتاع. محمد عبدالحمید النمیسی. بیروت: دارالکتب العلمیه، ج 7-8.
ناجی، محمدرضا (1386). جوار. در: دانشنامه جهان اسلام. زیر نظر غلامعلی حداد عادل. تهران: بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، ج۱۱، ص۲۵۴-۲۵۶.
نصر بن مزاحم (بی‌تا). پیکار صفین. ترجمه پرویز اتابکى. تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى‏.
یعقوبی، احمد بن ابى یعقوب (1371). تاریخ یعقوبی. ترجمه محمدابراهیم آیتى. تهران: انتشارات علمى و فرهنگى، ج1.
History of Islam
Volume 26, Issue 2
July 2025
Pages 102-83

Files

Share

How to cite

Statistics