The Contribution of Al-Tabari’s Historiography to the Development of Biased Perceptions: A Case Study on the Prophet Muhammad’s relying on Violence in the Islamic Da'vah

Document Type : Research Paper

Authors

1 Department of History, Faculty of Literature and Humanities, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran

2 PhD., Department of Islamic History, University of Tehran, Tehran, Iran

10.22081/hiq.2023.63728.2253

Abstract

Alongside the meticulous recording of Qur'anic verses, the life and conduct of Prophet Muhammad (PBUH), as a religious model for Muslims, attracted significant attention from early Islamic scholars and writers, to the extent that even the Prophet's gaze or facial expressions during specific events were carefully documented. This meticulous attention laid the foundation for Islamic historiography, which emerged as one of the earliest sciences in Islamic civilization and significantly influenced the development of various perceptions about the Prophet in later periods—some of which, whether intentionally or unintentionally, presented a biased portrayal of his life. Among these perceptions is the image of Islam as a religion spread by the sword, a notion that has been perpetuated over time. A major part of this skewed portrayal originates from the way early Islamic authors, particularly in their treatment of the Prophet’s military campaigns, emphasized violence
in the Prophet’s methods of expanding Islam, while others—due to either academic shortcomings or lack of critical perspective—reproduced these narratives. This trend was further reinforced in post-18th century orientalist writings, where references to Islamic sources lent a pseudo-academic legitimacy to these biases. Central to this process is Muhammad ibn Jarir al-Tabari (d. 923 CE) and his seminal work Tārīkh al-Umam wa al-Mulūk (commonly known as Tārīkh al-Ṭabarī), which holds an indispensable position in Islamic historiography, particularly due to its preservation of otherwise lost earlier sources and its comprehensive inclusion of diverse narratives. The prominence of Ṭabarī’s account in subsequent historical texts has rendered it highly influential in shaping prevailing perceptions of the Prophet’s life among Western scholars. One of the most critical of these perceptions is the notion that the Prophet predominantly employed violence in spreading Islam. This study seeks to assess the extent to which violence was highlighted in Ṭabarī’s portrayal of the Prophet, in contrast to his other peaceful methods such as preaching, education, treaty-making, and trust-building. By defining independent variables for both peaceful and forceful methods—such as verbal invitation, kind behavior toward opponents versus conflict, threats, war, assassination, exile, execution of captives, and retaliation—the study reveals that Ṭabarī's historical narrative significantly amplifies acts of violence, while relegating the Prophet’s peaceful strategies to the margins.

Keywords

Main Subjects

References

آئینه‌وند، صادق (1388).کتب تاریخ‌نگاری طبری. کیهان اندیشه، شماره 25.
ابن اثیر، عزالدین على (1371). تاریخ کامل بزرگ اسلام و ایران. ترجمه ابوالقاسم حالت و عباس خلیلى. تهران: مؤسسه مطبوعاتى علمى، ج1.
ابن هشام (1383). سیره ابن هشام. ترجمه رفیع‌الدین اسحاق ابن محمد همدانی. تهران: نشر مرکز.
اسعدی، مرتضی (1381). مطالعات اسلامی در غرب انگلیسی زبان از آغاز تا شورای دوم واتیکان (1965م). تهران: انتشارات سمت.
بلاذری، احمد بن یحیی بن جابر (1996م). انساب الاشراف. بیروت: دارالفکر، الجزء الاول.
تولی، جیمز (1383). روش‌شناسی اسکینر در تحلیل اندیشه سیاسی. ترجمه غلام‌رضا بهروزی لک. علوم سیاسی، 7(28).
جواد، علی (1369). موارد التاریخ الطبری. مجلة المجمع الالعلمی العراق، ج1.
جواد، علی (بی‌‌تا). تاریخ عرب فی الاسلام (السیرة النبویة). بیروت: دارالحداثة.
حورانی، آلبرت و همکاران (1394). تاریخ‌نگاری در اسلام. ترجمه یعقوب آژند. تهران: گستره.
خلاصه مقالات شیخ المورخین ابوجعفر محمد بن جریر طبری، به مناسبت یکهزار و یکصدمین سالگرد وفات طبری (۲۲-۲۴). سمینار بین‌المللی طبری. ساری: دانشگاه مازندران، ۱۳۶۸.
دوری، عبدالعزیز (1420ق). نشاة علم التاریخ عند العرب. مرکز زاید للتراث و التاریخ.
رامپولا، مری لین (1394). راهنمای نگارش تاریخ. ترجمه لی لا سازگار. تهران: انتشارات آگاه.
سجادی، صادق؛ عالم‌زاده، هادی (1391). تاریخ‌نگاری در اسلام. تهران: سازمان سمت.
سزگین، فؤاد (1396). تاریخ نگارش‌های عربی. ترجمه، تدوین و ماده‌سازی مؤسسه نشر فهرستگان. تهران: به اهتمام خانه کتاب.
سعید، ادوارد (1377). شرق‌شناسی. ترجمه عبدالرحیم گواهی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
شهابی، علی‌اکبر (1314). احوال و آثار محمد بن جریر طبری. تهران: انتشارات اساطیر.
طبری، محمدبن جریر (1375). تاریخ طبری. ترجمه ابوالقاسم پاینده. تهران: اساطیر،ج3، 1، چاپ پنجم.
عسکری، مرتضی (1368). نقد متد طبری در تاریخ‌نگاری. کیهان اندیشه، شماره 25.
کندی، هیو (1392). طبری تاریخ‌نگار مسلمان و شاهکار او. گروه مترجمان؛ به کوشش محمدحسین ساکت. تهران: خانه کتاب.
محمودی، جلال (1393). روش تاریخ‌نگاری محمد بن جریر طبری (پیوند تاریخ و حدیث). مطالعات تقریبی مذاهب اسلامی، شماره 38، ص32-42.
مسعودی، أبوالحسن (1374). مروج الذهب و معادن الجوهر. ترجمه ابوالقاسم پاینده. تهران: انتشارات علمى و فرهنگى، ج1.
مولانا، حمید (1375). رسانه‌ها و انگاره‌سازی. ترجمه غلامرضا تاجیک. رسانه، 8(2)، ص10-17.
نعمانی، شبلی؛ الندوی، سید سلیمان (1917م). دائرة‌المعارف فی سیرة النبی. بی‌نا.
واقدی، محمد بن عمر (بی‌تا). المغازی. ترجمه محمود مهدوی دامغانی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ج1.
Bennett, C. (1998). In search of Muhammad. London: Cassell Academic.
Muir, W. (1858). Life of Mahomet. London: Smith.
Wāqidī, M. (1856). History of Muhammad,s campaingns. Edited by A.V. Kermer. Alexandria: Baptist Mission Press.
History of Islam
Volume 26, Issue 2
July 2025
Pages 52-31

Files

Share

How to cite

Statistics