جستاری دررفتارشناسی متفاوت برخی از اصحاب امامیه بااهل بیت در چگونگی رفتار با مخالفان سیاسی

یکی از مشکلات مهم امامان درعصرحضور ظهور علویان تندرو و جدال و رقابت آنان با امامان شیعه بود. اختلافی که منجر به انشعاب علویان به دو خاندان حسنی و حسینی و جدایی برخی از آنها از راه و رسم سیاسی و کلامی امامان شیعه و ظهور برخی از فرقه‌های شیعی شد. با این وجود اختلاف در مواضع و اهداف سیاسی، تنها ویژه آن دسته از شیعیانی که به طور علنی راه خود را از امامان جدا و از اظهار مخالفت علنی و عدم پذیرش امامت منصوص و مفترض‌الطاعه بودن آنها پرهیزی نداشتند نبود. در میان اصحاب خاص امامان و کسانی کهدر فرهنگ تشیع هیچ جریان خاص فرقه‌ای به نام آنان ثبت نشده نیز شواهدی بر اختلاف روش و منش سیاسی آنها با امامان وجود دارد. این افراد امامت منصوص امامان را باور داشته و به ظاهر اطاعت از آنها را بر خود فرض و خلافت و رهبری سیاسی را نیز شایسته امامان می‌دانستند. همچنین در نامشروع دانستن خلفای اموی و عباسی با امامان و دیگر علویان هم صدا بودند، با این همه ما در موارد مختلفی شاهدیم که برخی ازآنان نیز نسبت به مواضع و خط مشی سیاسی اهل‌بیت چون و چراهایی داشتند،این تفاوت نگاه البته تاثیرخودرادرتحلیل راه ورسم سیاسی امامان توسط دانشوران شیعی نیزنشان داد.رسالت این نوشتاربررسی چرایی وچگونگی این تفاوت مواضع است