دولت اموی در اواخر قرن اول هجری، زبان فارسی دیوانها را به عربی تبدیل کرد. اما این امر در خراسان با تاخیر انجام شد. در ابتدا گفت و گو میان اهلی بومی خراسان و اعراب ساکن در آن دیار مشکل بود و به تدریج آنان با اصطلاحهای مهم زبانهای یکدیگر آشنا شدند. فراگیری زبان گروه مقابل، برای نسل دوم آسانتر بود. اعرابی که مسئولیت اداری داشتند و با مردم در ارتباط بودند تا حدودی زبان فارسی را فرا میگرفتند. برخی از اعیان عرب عباسی، زبان فارسی را یاد گرفتند تا امر دعوت را در میان بومیان خراسان گسترش دهند، بومیانی نیز از سوی عربها در پستهای مهم منصوب میشدند و به ویژه کسانی که قصد یادگیری علوم اسلامی را داشتند، زبان عربی را فرا میگرفتند. یک نسل پس از ورود اعراب به ایران، نحویون بزرگی در ادب عربی در میان بومیان ایرانی پیدا شدند.
عباسی, علی اکبر . (1389). زبان شناسی اعراب و بومیان خراسان در عهد اموی. تاریخ اسلام, 11(شماره 3 و 4 - پاییز و زمستان 89 - مسلسل 43 و 44), 203-225.
MLA
علی اکبر عباسی. "زبان شناسی اعراب و بومیان خراسان در عهد اموی", تاریخ اسلام, 11, شماره 3 و 4 - پاییز و زمستان 89 - مسلسل 43 و 44, 1389, 203-225.
HARVARD
عباسی, علی اکبر. (1389). 'زبان شناسی اعراب و بومیان خراسان در عهد اموی', تاریخ اسلام, 11(شماره 3 و 4 - پاییز و زمستان 89 - مسلسل 43 و 44), pp. 203-225.
CHICAGO
علی اکبر عباسی, "زبان شناسی اعراب و بومیان خراسان در عهد اموی," تاریخ اسلام, 11 شماره 3 و 4 - پاییز و زمستان 89 - مسلسل 43 و 44 (1389): 203-225,
VANCOUVER
عباسی, علی اکبر. زبان شناسی اعراب و بومیان خراسان در عهد اموی. تاریخ اسلام, 1389; 11(شماره 3 و 4 - پاییز و زمستان 89 - مسلسل 43 و 44): 203-225.
)